25-07-2009

De laatste dagen van de World Games zijn ingegaan. Vandaag en morgen zijn er nog alleen de wesdtrijden in rugby, karate en powerlifting. Wij gingen vanochtend naar de hal waar Ju Jitsu was gehouden en waar nu karate was begonnen. Gelijk liepen we naar het loket voor kaartjes maar.......... totaal uitverkocht voor twee dagen net als bij Ju Jitsu. Er kwam een vrijwilliger meteen op ons af en vroeg of hij ons kon helpen. Hij had namelijk Deborah herkend, want hij had ons voortreffelijk geholpen toen we bij het korfbal waren. Nou ik had hem niet meteen herkend want al die Taiwanezen lijken op elkaar. Wat mij wel opvalt is dat er heel veel inwoners een bril dragen.
Ik kwam nog iemand tegen van het franse Ju Jitsu team en die vertelde dat zij vanochtend vroeg in een heel lange rij hebben gestaan om een kaartje te kopen. Geen karate dan maar naar Powerlifting. Deze sport hebben we nog nooit gezien dus we waren benieuwd hoe dat ging. Het verschilt wel met gewichtsheffen maar om dat precies uit te leggen heb ik een A4-tje nodig. Het was in ieder geval heel leuk om te zien. De meeste deelnemers waren rond de 26 jaar maar er was 1 Japanner van 56 jaar bij.

We hadden zin een broodje en een kop koffie dus gingen we een "lunchroom" in. Het zag er heel goed uit en de broodjes en koffie waren ook goed. Er kwam een Taiwanees echtpaar naast ons zitten en we kwamen met elkaar aan de praat. De man sprak goed Engels en werkte bij de overheid en was nu werkzaam als stafmedewerker voor de World Games. Zij wilden meer weten van Nederland en wij kwamen meer te weten over Taiwan. In Kaohsiung, is de 5e havenstad van de werleld, wonen 1,5 miljoen mensen en er zijn 1,4 miljoen scooters in de stad. Wat wij al zeiden in het begin van ons verblijf: "het lijkt wel of ieder taiwanees een scooter heeft", klopte dus aardig. Wat betreft de sociale verzekeringen is het in Taiwan toch vrij goed geregeld. Als je de pensioengerechtigde leeftijd hebt behaald krijg je ook een soort van uitkering van de overheid. De lonen zijn aan de lage kant maar daar staat tegenover dat het eten goedkoop is. Alle luxe artikelen zoals mobiele telefoons, Ipod, pc etc zijn gelijk of goedkoper met Nederland.
We hebben nog over het eten gesproken maar de ingewanden etc (zie fotoalbum) eten zij ook niet. Zij eten wel heel veel verschillende soorten fruit.
Zij konden niet geloven dat in Nederland de sigarettenpeuken en kauwgum op de grond wordt gegooid. Als je dat in Taiwan doet krijg je een forse boete. Op de stations en in de metro/bus/trein mag je ook niet roken, drinken of eten. Ook dan krijg je een boete.
Sarah (de vrouw) wilde onze ogen zien van dichtbij zien. Lichtblauw, blauw en grijs/groen is voor ons gewoon maar voor dze mensen heel bijzonder.
Na ongeveer 2 uur hebben we afscheid genomen van elkaar maar eerst wilden zij met ons op de foto. De man gaf nog een polo (in het plastic) van de organisatie aan mij want we hadden zo gezellig zitten praten. Helaas kon ik hem niets teruggeven maar hij wilde mijn emailadres zodat hij de foto kon mailen. De polo van de organisatie is nergens te koop dus dat is wel heel bijzonder om te krijgen.

Nog twee nachten slapen en dan begint mijn wedstrijd = de terugreis maar eerst gaan we morgen naar een groots sluitingsceremonie.